Een paar jaar geleden ben ik begonnen met het schrijven van een nieuw album. De aanzet was een moeilijke periode in mijn leven, waarin muziek ontzettend belangrijk voor me werd en met letterlijk door deze fase hielp. Vorig jaar zijn we begonnen met de opnames en door de lockdown heeft dit project enige vertraging opgelopen. Een grote uitdaging was het om de juiste sound te vinden, maar met 2 hele goede muzikanten is dit gelukt!

We hebben het afgelopen jaar hard gewerkt en zijn nu in de afrondende fase van de cd gekomen. Ik ben ontzettend enthousiast en kan niet wachten om de studio in te duiken om de definitieve opnames te gaan maken. Het was een heel creatief proces waardoor ik veel heb mogen leren en ik hoop jullie bij deze al te enthousiasmeren voor de cd. Naar verwachting komt Blue Morpho medio 2021 uit.

Een onverharde weg langs diepe ravijnen brengt ons na 3 uur rijden door de Andes bij een bergdorpje. Onderweg stoppen we om kinderen mee te nemen die op weg zijn naar school. Sommige kinderen moeten wel 4 uur lopen om er te komen. Plots staat er een groep lama’s op de weg. Gelukkig gaan ze aan de kant…

Op 3800 meter is onze eindbestemming. Hier is een klein dorpje met lemen huizen en er staat een school van stichting HoPe.

Het dak van de school is aan vervanging toe. De werkzaamheden zijn al begonnen. We mogen kijken in de verschillende klaslokalen en zien hoe de kinderen van het onderwijs genieten. De kinderen spreken Quechua en leren daarnaast ook nog Spaans. Het onderwijsprogramma is speciaal geschreven voor de kinderen in de bergdorpen, zodat hun cultuur niet verloren gaat en dat ze kennis opdoen waardoor ze beter in staat zijn een goed bestaan op te bouwen in de bergen. De steden bieden geen toekomst, hier is geen werk en als de kinderen geen goed onderwijs ontvangen belandden ze in de sloppenwijken.

Het is voor ons niet makkelijk om te zien dat kinderen in deze omstandigheden leven, wat hebben wij het goed in Nederland! Maar door met eigen ogen te zien wat stichting HoPe doet, dat geeft een goed gevoel! En het werpt zijn vruchten af. Er zijn inmiddels mensen afgestudeerd als dokter en ingenieur. De stichting brengt hoop.

Hoewel ik het liefst in Peru blijf en daar ga meehelpen weet ik dat dat niet mijn weg is en ik terug moet gaan naar Nederland. Wat kan ik doen om een verschil te maken voor de kinderen? Misschien nog een concert organiseren? De opbrengst van het concert is in ieder geval goed besteed en vanuit Nederland kunnen we misschien nog eens een mooi bedrag bij elkaar verzamelen!

Achter de schermen gebeurt er vaak van alles, je denkt dat je alles onder controle hebt en dat je overal op voorbereid bent en dan kunnen de omstandigheden ineens toch veranderen…

Zo hadden we een tijdje terug een optreden met Skibbereen en we dachten dat we alles tot in de puntjes geregeld hadden… We waren van te voren naar de locatie gegaan om de geluidsinstallatie te bekijken. De dag dat we zouden optreden, een uur voor aanvang zouden we soundchecken… toen bleek dat niemand wist hoe het zaalgeluid aan moest… Gelukkig waren er nog een geluidsman aanwezig die ons ook wilde versterken… PFFF opgelost!

Nog een bijzondere ervaring is buiten spelen; de weersomstandigheden zijn niet te voorspellen, soms waaien de partituren weg ( daarom zijn wasknijpers zo handig!!!) en een andere keer sta je vol in de zon met 30 graden waardoor alle instrumenten ontstemmen en je snakt naar een glas water!

Tja je moet wat voor je hobby over hebben….

Een half jaar geleden ontstond het idee om een benefietconcert te organiseren. Als vrijwilliger voor de stichting HoPe, een organisatie die zich inzet voor de hooglandindianen in Peru, voelde ik me geroepen om iets voor de stichting te doen. Ze doen prachtig werk voor de kinderen in de Andes.

Het idee om een benefietconcert te geven had ik bij mijn bandleden van Skibbereen geïntroduceerd en het viel in de smaak. In eerste instantie zou het een miniconcert worden waarvan de opbrengst geheel naar de stichting zou gaan. Ik had contact met de eigenaar van een lokaal kerkje waar zo’n 30 mensen in konden en waar we een uurtje konden spelen. Alleen er was een probleem… er was geen toilet aanwezig. Dit was natuurlijk niet handig en het dichtstbijzijnde café was 10 minuten lopen.

Mijn collega bandlid David gaf aan dat we misschien bij een theater konden informeren. Hij nam hierin het voortouw en belde met de eigenaar van theater de klimboom in Simpelveld en met de gemeente voor subsidie. We dachten als we het theater kunnen krijgen dan kunnen we misschien een avondvullend programma samenstellen… dus zo gezegd zo gedaan. We trokken de stoute schoenen aan en benaderden bands en sponsoren en we hadden geluk. De bands wilden allemaal meewerken en we kregen het theater. We hadden ook een aantal sponsoren gevonden. Helaas kwam er geen subsidie van de gemeente waardoor we nog harder moesten zoeken naar sponsoren, dit zorgde voor wat extra druk omdat er ook een aantal kosten waren en we natuurlijk zoveel mogelijk geld wilden overhouden voor de stichting.

Het was een hele organisatie, het ontwerpen van posters, tickets en programmaboekjes, het schrijven van persberichten, het voorbereiden van de presentatie en alles wat erbij komt kijken om de avond tot een succes te maken. Maar het resultaat mocht er zijn. We hebben dankzij de goede samenwerking met de bands en vrijwilligers een fantastische avond gehad en een bedrag ingezameld van €1052,- voor stichting HoPe.